27 Φεβ 2011

ΚΡΙΣΗ, ΕΛΛΑΔΑ, ΕΥΡΩΠΗ


Η παγκόσμια κρίση μαίνεται. Η Ελλάδα βιώνει τις επιπτώσεις της και όχι μόνο. Έχει να ξεπεράσει και τα δικά της ιδιαίτερα προβλήματα. Κρίση χρέους και ελλείμματος ταυτόχρονα, άρα κρίση δανεισμού με λογικά επιτόκια, κρίση παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου, κρίση κοινωνική και πολιτική, κρίση ιδεολογική.
Η πορεία μας ή του ύψους ή του βάθους. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που θαύμασε όλος ο κόσμος, στην παγκόσμια ανυποληψία. Από την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κοντά στην «έξοδο» από αυτήν. Από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) στα πρόθυρα της…δραχμής!

Οι καταστάσεις που ζούμε ως άτομα έχουν και ένα ευρύτερο πολιτιστικό υπόβαθρο : μάλλον έχουμε μάθει να ζούμε και να βλέπουμε τα πράγματα με βραχυπρόθεσμο τρόπο. Αυτό που κάνουμε σήμερα, στόχο έχει το άμεσο και πολύ κοντινό μέλλον, όχι ένα ευρύτερο χρονικό ορίζοντα. Στόχο έχει τον εαυτό μας και την οικογένειά μας. όχι τους συνανθρώπους, τον τόπο και τη χώρα μας.
Σε ότι αφορά την πολιτική εξουσία, η Ν.Δ. ως αντιπολίτευση αποκαλούσε την ελληνική οικονομία «τραβεστί», ως «νέα διακυβέρνηση» έλεγε ότι η οικονοµία µας είναι «θωρακισµένη», την οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και δραπέτευσε από το πρόβλημα με πρόωρες εκλογές.
Το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση υποστήριζε πως «λεφτά υπάρχουν», ως κυβέρνηση διαπίστωσε ότι λεφτά δεν υπάρχουν, ότι οι κερδοσκόποι μας επιτίθενται, ανεβάζοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού μας και αποκόπτοντας ουσιαστικά τη χώρα μας από τις αγορές. Έδωσε μάχη για να συγκροτηθεί ο «μηχανισμός στήριξης» (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), να συμφωνηθεί ο δανεισμός της χώρας με 110 δις Ευρώ, στη βάση τήρησης των όρων του Μνημονίου που συνδιαμόρφωσαν και συνυπέγραψαν Ελλάδα και δανειστές.
Η κυβέρνηση διαβεβαίωνε ότι φύγαμε από τη θύελλα της άγριας κερδοσκοπίας και μπήκαμε στο απάνεμο «λιμάνι» του Μνημονίου, όπου για τρία χρόνια θα διορθώναμε το «σκάφος» της χώρας, ώστε να είναι έτοιμο να σαλπάρει ξανά προς τα πέλαγα των «ελεύθερων αγορών». Οι Έλληνες ανέχθηκαν να σηκώσουν αυτό το πρόσκαιρο βάρος της «επιδιόρθωσης», συνεισφέροντας μισθούς και συντάξεις για τη μείωση του ελλείμματος, αφού κανείς δεν τους έπεισε ότι υπήρχε καλύτερος δρόμος.
Ένα χρόνο μετά, σήμερα, αποδεικνύεται ότι το βάρος καθόλου πρόσκαιρο δεν θα ήταν, ότι θα μεγάλωνε με κάθε «επικαιροποίηση» του Μνημονίου, ότι το χρέος θα αυξάνεται για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, φτάνοντας σε ύψη άνω του 150% του ΑΕΠ, και άρα το Μνημόνιο δεν επαρκεί για να αντιμετωπίσει το διπλό ελληνικό πρόβλημα ελλείμματος και χρέους. Αντίθετα προκαλώντας βαθιά ύφεση σε μια οικονομία χωρίς ισχυρό παραγωγικό υπόβαθρο, το Μνημόνιο επιδεινώνει το πρόβλημα του χρέους.
Το μακροπρόθεσμο του πράγματος, σε συνδυασμό με τις αρνητικές προοπτικές, αρχίζει να θολώνει την κρίση ορισμένων Ελλήνων πολιτών και αυτό είναι χειρότερο από όλα τα άλλα προβλήματα μαζί.
Αναδύεται ένα ιδιότυπο «ως πότε παλληκάρια;» που δεν στρέφεται κατά του «ξένου κατακτητή» αλλά κατά του ίδιου του ελληνικού δημοσίου : «δεν πληρώνω»…αλλά ποιόν; Τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα; Μα αυτόν δεν χτυπά και η Τρόϊκα με το Μνημόνιο για να πάρει πίσω τα δανεικά; Την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν ζήτησε απροκάλυπτα ως «λύση» για το πρόβλημα του χρέους;
Και τώρα τι κάνουμε; Εναποθέτουμε τις τύχες µας στα χέρια των Γερμανών; Στα χέρια µιας κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών-Ελευθεροδημοκρατών, που έχει συντηρητική αντίληψη για τα πράγματα, εσωτερικά και ευρωπαϊκά; Που έχει λάθος συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης και επιμένει ανυποχώρητα να την επιβάλλει στο σύνολο της Ε.Ε.; Που περιορίζει το πρόβληµα στη «δηµοσιονοµική ανευθυνότητα» των κυβερνήσεων του Ευρωπαϊκού Νότου, εντοπίζει την έλλειψη ανταγωνιστικότητας στους μισθούς και πάει να το λύσει με…«γερμανική λιτότητα»; Που δεν θέλει να δει το πραγματικό πρόβληµα της Ευρώπης, της διαφοράς ανταγωνιστικότητας των οικονομιών Βορρά-Νότου, το ξεπέρασμα της οποίας ήταν και είναι διακηρυγμένος και ταυτόχρονα ανεκπλήρωτος στόχος της ιδρυτικής πράξης της Ε.Ε. και όλων των «επικαιροποιήσεών» της, γιατί απλά με τις ασκούμενες πολιτικές το πρόβλημα επιδεινώνεται αντί να αμβλύνεται;
Ο αγώνας για μια «άλλη Ευρώπη» είναι πανευρωπαϊκός. Η λύση είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής και η στροφή προς μια Δίκαιη, Αλληλέγγυα, Κοινωνική και Οικολογική Ευρώπη. Αυτό δεν επιβάλλεται από τη μια κυβέρνηση προς τις άλλες, αλλά από τους λαούς προς τις κυβερνήσεις τους. Το Αμβούργο έδωσε ένα δείγμα γραφής στο εσωτερικό της Γερμανίας σε ότι αφορά την πολιτική της κας Μέρκελ. Το ίδιο προβλέπεται και στη Γαλλία. Στο «πολιτικό τούνελ» άρχισε να φαίνεται φως. Άρα δεν πρέπει να περάσει τώρα η πολιτική Μέρκελ-Σαρκοζί στην Ε.Ε. Όχι υπό αυτήν την Γαλλο-Γερμανική ηγεσία. Η Ελλάδα μπορεί να παίξει ρόλο σ΄ αυτό αναδεικνύοντας το αδιέξοδο, μέσω μιας ειλικρινούς προσπάθειας σε ότι αφορά τα «δικά της», και προβάλλοντας, ταυτόχρονα, με πολιτική παρρησία το πραγματικό πρόβλημα, στην Ευρώπη και τον κόσμο : ένα μοντέλο παραγωγής και ανταλλαγής που καταστρέφει τον πλανήτη, εξαθλιώνει τους λαούς και υποβαθμίζει την ανθρώπινη υπόσταση. Γιατί; για να μαζεύουν αμύθητα πλούτη πολύ λίγοι;
Πρέπει να θέσουμε ξανά τα ερωτήματα, όχι μόνο στον εαυτό μας αλλά και στους Ευρωπαίους πολίτες : Γιατί; Για ποιόν; Ως πότε;
Πρέπει με καθαρό μυαλό, με αποφασιστικότητα, με αξιοπιστία, αγώνα και παρουσία, να δώσουμε ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ στον εαυτό μας και στους άλλους. Απαντήσεις που πείθουν τους πολίτες, τους λαούς, επειδή δείχνουν έναν ΑΛΛΟ, ΕΦΙΚΤΟ, ΔΙΚΑΙΟ ΔΡΟΜΟ για την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο, τον Πλανήτη. Έχοντας επίγνωση ότι ο δρόμος είναι δύσκολος και μακρύς, όχι εύκολος και σύντομος. Έτσι μόνο θα ξαναβρούμε την αισιοδοξία μας και από τα βάθη θα ξαναβρεθούμε στα ύψη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: