ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ

Η κρίση, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που παίρνει στη χώρα μας, αναδεικνύει τις διάφορες πτυχές των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών προβλημάτων της.
Μια απ΄ αυτές είναι η κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος, η οποία οξύνεται σοβαρά με την αποχώρηση των συνδικαλιστικών παρατάξεων του ΣΥΝ και της ΝΔ από το προεδρείο της ΓΣΣΕ, με αφορμή την αποκάλυψη της συμμετοχής του Προέδρου της σε «άτυπη διαβούλευση» με τους εκπροσώπους των εργοδοτών, χωρίς τη γνώση και συμμετοχή τους.

Δεν είναι γνωστό που θα οδηγήσει αυτή η αποχώρηση από το προεδρείο, αλλά είναι πολύ πιθανό οι οργανωτικές εξελίξεις στη ΓΣΕΕ, να ακολουθήσουν τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.
Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα που έχει για μια ακόμη φορά ο κόσμος της εργασίας, στον ελληνικό «μικροκαπιταλισμό», με τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων να έχει κάτω από πέντε εργαζόμενους : τα συνδικάτα είναι οργανωμένα κεντρικά – κλαδικές ομοσπονδίες - οι συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι «ιμάντες μεταβίβασης» των κομματικών εντολών στους εργασιακούς χώρους, οι ηγεσίες των κομματικών παρατάξεων προκύπτουν από τις κομματικές ηγεσίες, οι συνδικαλιστές ηγεσίες καθορίζουν ποιοι θα εκλεγούν στα διάφορα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος κ.ο.κ. Η οργάνωση και λειτουργία των κομματικών παρατάξεων είναι «από πάνω προς τα κάτω» και όχι αντίστροφα. Έτσι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην πράξη δεν εκπροσωπούν τόσο τους εργαζομένους που τους εκλέγουν, αλλά τα κόμματα που τους επιλέγουν.
Το μοντέλο αυτό επικράτησε και εφαρμόστηκε στη χώρα μας σε συνάρτηση με την ευρύτερη κρατική οργάνωσή της, η οποία είχε μέχρι τώρα απολύτως κεντρικά ελεγχόμενο χαρακτήρα. Τίποτε δεν κινείται αν δεν υπάρξει «υπουργική απόφαση», ώστε τα πάντα να είναι ελεγχόμενα από τα «κεντρικά» : στην κυβέρνηση, στο κράτος, στο συνδικάτο κλπ.
Αυτό το οργανωτικό μοντέλο ήταν απαραίτητο για να λειτουργεί και να αναπαράγεται το πελατειακό πολιτικό σύστημα και τα επιμέρους πελατειακά δίκτυα των εκπροσώπων του, βουλευτών – υπουργών – συνδικαλιστών κ.ο.κ.
Η έλλειψη αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος, η κομματική χειραγώγηση και η γραφειοκρατική «από πάνω προς τα κάτω» οργάνωσή του, το οδήγησε σταδιακά σε ιδεολογικό και πολιτικό μαρασμό. Οι παρούσες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι μεν πιστές στις αντίστοιχες πολιτικές ηγεσίες, αδύναμες όμως να προτείνουν εναλλακτική έξοδο από την κρίση με την οπτική των δυνάμεων της εργασίας, ενώ δεν έχουν ούτε την αναγκαία κοινωνική αναγνώριση για να αποτελέσουν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.
Με τα δεδομένα αυτά, παρόλο το πισωγύρισμα που γίνεται σήμερα σε όλο το φάσμα των οικονομικών, εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας στη μεταπολιτευτική περίοδο, οι εξελίξεις στο επίπεδο της κορυφαίας συνδικαλιστικής οργάνωσης της χώρας, της ΓΣΕΕ, μάλλον θα εξαρτηθούν από την εξέλιξη των συναντήσεων του Πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων, παρά από την απόλυτη ανάγκη ΕΝΩΤΙΚΑ να διαμορφωθεί, προβληθεί και διεκδικηθεί αγωνιστικά μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση του κόσμου της εργασίας για μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.