ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Η ατιμωρησία των υπευθύνων, η δίδυμη αδελφή της διαφθοράς, είναι το φράγμα που εμποδίζει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανάταξη της χώρας μας. Η αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου στους πολίτες, είναι η ελάχιστη των προϋποθέσεων για να ζητείται η στήριξή τους σε οποιαδήποτε άλλη αλλαγή.
Το τελευταίο διάστημα άναψε η συζήτηση για τη σχέση μας με τους Ευρωπαίους εταίρους, για τις συνεχείς πιέσεις τους να πάρει η κυβέρνηση μέτρα που μειώνουν τα εισοδήματα των δημόσιων υπαλλήλων, που χειροτερεύουν το ασφαλιστικό καθεστώς των εργαζομένων, που αυξάνουν τη φορολογία των πολιτών, που μειώνουν τις δημόσιες δαπάνες κλπ. κλπ.
Ως Έλληνας Ευρωπαίος έχω μικτά συναισθήματα : από τη μια σκέφτομαι πως έχουν δίκιο να μας εγκαλούν για την αφροσύνη μας, η οποία σε μια περίοδο κρίσης τους επιβαρύνει και με τα δικά μας προβλήματα. Από την άλλη θίγεται η περηφάνια μου, μου πέφτει πολύ βαριά η επιβολή λύσεων, θέλω δεν θέλω, «από έξω».

«Τι πρέπει να κάνουμε;», προκύπτει το κλασικό ερώτημα, όπως πάντα σε περιόδους κρίσης, και τι σύμπτωση, περιόδους ανάγκης αλλαγής της οικονομικής πολιτικής. Στην περίπτωσή μας, το ζήτημα εκτείνεται πέρα από τα καθ΄ αυτού μέτρα, πάει στην αλλαγή ή όχι της ίδιας της νοοτροπίας μας, της συμπεριφοράς μας ως πολιτών, καταναλωτών, εργαζομένων.
Για παράδειγμα μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση άρχισε για το θέμα της εξεταστικής επιτροπής στη βουλή για την οικονομική συμπεριφορά μας τα τελευταία χρόνια. Άλλοι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει και άλλοι όχι. Οι πρώτοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να χυθεί φως στις πράξεις και παραλείψεις που μας έκαναν πλήρως αναξιόπιστους στα μάτια των εταίρων μας και του κόσμου ολόκληρου, ώστε να καταδειχθούν και τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, να ληφθούν θεσμικά μέτρα αποτρεπτικά της επανάληψης τέτοιων φαινομένων. Οι δεύτεροι ότι η διαδικασία απλά θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και ότι θα διασυρθούμε παγκοσμίως περισσότερο από ότι σήμερα, ενώ θα χαθεί και η όποια πολιτική συναίνεση υπήρχε μέχρι τώρα μπροστά στην ανάγκη λήψης επώδυνων μέτρων.
Ορισμένα επιχειρήματα βασίζονται στο γεγονός ότι η πολιτική τιμωρία ήδη έχει επιβληθεί από τους ψηφοφόρους, η Ν.Δ. πήγε στην αντιπολίτευση με 10, 5 μονάδες διαφορά, ενώ η εξεταστική δεν θα δώσει κάτι περισσότερο, δηλαδή τιμωρία πολιτικών προσώπων.

Είναι σαφές ότι το θέμα είναι ελληνικό αλλά όχι μόνο εσωτερικό. Από τη μια η τύχη μας δέθηκε με την τύχη των υπόλοιπων της Ευρωζώνης, η δική μας πορεία επηρεάζει και τους άλλους, άρα δεν μπορούν να αδιαφορήσουν. Από την άλλη ο παγκόσμιος διασυρμός είναι γεγονός, ποτέ άλλοτε δεν ασχολήθηκε τόσο πολύ η παγκόσμια κοινότητα μαζί μας.

Η οικονομική πτυχή, έλλειμμα – χρέος, είναι ξεκάθαρη : αν δεν τα εξαλείψουμε εμείς θα μας το επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η πολιτιστική «κάθαρση» είναι το ερώτημα. Θα αλλάξουμε νοοτροπία ή όχι ; Αυτό δεν μπορεί να μας επιβληθεί, «ή αλλάζουμε ή συνεχώς θα βουλιάζουμε». Είναι αποκλειστικά δικό μας θέμα αν θα συνεχίσουμε με αβάσταχτη ελαφρότητα να καταναλώνουμε τους οικονομικούς, φυσικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς πόρους που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές.

Η πολιτική είναι και παιδαγωγική. Οι πολιτικοί με το παράδειγμά τους διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των πολιτών. Με την έννοια αυτή μπορούν να συμβάλλουν στην πολιτιστική κάθαρση όπως οι αρχαίοι τραγωδοί. Να «διδάξουν» μέσω της δικής τους πολιτικής πρακτικής στους πολίτες, ότι οι πράξεις και οι παραλείψεις που προκαλούν δεινά στους πολίτες και στη χώρα έχουν και τιμωρία. Και η τιμωρία δεν είναι απλά να σε στείλουν στο σπίτι σου, αλλά αν έχεις ποινικές ευθύνες και στη φυλακή. Η ατιμωρησία των υπευθύνων, η δίδυμη αδελφή της διαφθοράς, είναι το φράγμα που εμποδίζει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανάταξη της χώρας μας. Η αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου στους πολίτες, είναι η ελάχιστη των προϋποθέσεων για να ζητείται η στήριξή τους σε οποιαδήποτε άλλη αλλαγή.
Το νομοσχέδιο των μέτρων κατά της διαφθοράς είναι προς τη σωστή κατεύθυνση κυρίως όμως η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ θα φέρει τα όποια αποτελέσματα.