Η Ελλάδα σήμερα έχει ένα βασικό πρόβλημα: δεν έχει ηγέτες που να εμπνέουν. Και όπως λέει ο αμερικανός διανοούμενος Ρίτσαρντ Ρόρτυ βασικό χαρακτηριστικό των ηγετών είναι μόνο ένα: να μας κάνουν να οραματιζόμαστε!
Και θα αρχίσω από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμμένοντας επιλεκτικά σε ένα αποκρουστικό σημείο της πολιτικής του: Ο Αντώνης Σαμαράς στο Ζάππειο υποσχέθηκε να «επιβραβεύσει» τους παράνομους αυτής της χώρας, δηλαδή όλους εκείνους που μέχρι τώρα κατάστρεψαν το περιβάλλον και τις πόλεις μας με κάθε είδους αυθαίρετα!
Τι εννοώ; Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης για να μαζέψει 4 δισεκατομμύρια ευρώ εξήγγειλε την νομιμοποίηση όλων των παράνομων κτισμάτων , εκτός εκείνων που αναγέρθηκαν σε αρχαιολογικούς χώρους (αν γινόταν βεβαίως και αυτό , τότε θα μιλούσαμε για πλήρη έκπτωση αξιών σε αυτή τη χώρα).
Όμως είναι δυνατό να εξαλείφονται οι παρανομίες όλων εκείνων , που κάθε χρόνο κτίζουν 40.000 αυθαίρετα στην Αττική και τη Χαλκιδική; Πώς άραγε θα διακρίνεται από εδώ και πέρα ο νόμιμος από τον παράνομο πολίτη;
Φοβάμαι , ότι με την εξαγγελία τούτη η πολιτική απαξιώνεται ακόμη πιο φρικτά. Και ίσως αυτό να εξηγεί, γιατί έχουμε καταστρέψει τις πόλεις μας και δεν διαθέτουμε καθόλου πράσινο!
Ο αρχηγός λοιπόν που αντιτίθεται στο μνημόνιο μας προτείνει να επιβραβεύσουμε την προσωπική παρανομία για να αποφύγουμε- δήθεν- τη χρεοκοπία. Και θα πρέπει το Συμβούλιο της Επικρατείας, που πάντα ήταν ένα θεσμικό ανάχωμα στην αλόγιστη πολεοδομική επέκταση, να θέσει εμπόδια σε αυτή την απαράδεκτη φιλοσοφία (αν ποτέ γίνει προσπάθεια για να εφαρμοστεί) .
Έτσι όμως ο Αντώνης Σαμαράς δεν εμπνέει! Αν και πρέπει να συμφωνήσουμε μαζί του, ότι η πιο ανήθικη περικοπή των μέτρων της λιτότητας, ήταν η μείωση των μικρών συντάξεων (οι οποίες πρέπει ταχύτατα να επανέλθουν στα παλιά επίπεδα, γιατί αυτό αποτελεί μια αληθινή προσβολή για τους ηλικιωμένους).
Όμως και ο σημερινός πρωθυπουργός δεν εμπνέει πια τους πολίτες. Δεν κατανοεί ότι το μνημόνιο ήταν στην αρχή απαραίτητο για να μη κηρύξουμε στάση πληρωμών. Ωστόσο, ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του, έχει πλέον αναλωθεί και οδηγεί μόνο στην αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας.
Και αυτό το παραδέχονται όλοι. Όχι μόνο ο πνευματικός του «πατέρας» Γιόζεφ Στίγκλιτζ. Αλλά και διεθνείς κύκλοι, όπως το αγγλικό περιοδικό Economist, που προτείνει καθαρά μια σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους μας, έστω και αν η λύση τούτη είναι επίσης ολέθρια («Economist, Every which way but solved», 12/5/2011).
Και έτσι δικαιώνεται η άποψη του αμερικανού οικονομολόγου Κρούγκμαν, που υποστηρίζει ότι για αυτή την άθλια κατάσταση των δυτικών οικονομιών φταίνε οι πολιτικοί και η διαφθορά τους .
Πάντως, η άποψη αυτή για την Ελλάδα είναι εν μέρει μόνο ορθή! Τι εννοώ; Ναι μεν δεν έχουμε ηγέτες που να εμπνέουν, αλλά για τη συνολική κατάρρευση αυτής της χώρας ευθύνονται άμεσα και οι ίδιοι οι πολίτες!
Θα αναφέρω εντελώς επιλεκτικά ένα κτυπητό παράδειγμα που αποδεικνύει , ότι πολλοί εξακολουθούν να ζουν σύμφωνα με το carpe diem (ας φάμε, ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε) , ενώ η χώρα μας χρεοκοπεί.
Έτσι, η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να βασιλεύει στους γιατρούς και τους δικηγόρους των πλουσίων προαστίων της Αθήνας, γιατί κανείς από αυτούς δεν δηλώνει τα πραγματικά – και ίσως παχυλά του- εισοδήματα!
Κατ’ ουσία οι άνθρωποι τούτοι δεν νοιώθουν ότι είναι πολίτες αυτού του κράτους και θυμίζουν με τη στάση τους το φρικτό ρητό που έλεγε η Θάτσερ, δηλαδή ότι υπάρχουν μόνο άτομα και όχι κοινωνίες!
Η μόνη λύση θα ήταν η εξής: να τους φορολογεί το κράτος με βάση ένα εισόδημα πάνω από 50.000 ευρώ το χρόνο (άσχετα με το τι δηλώνουν οι ίδιοι).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Δεν έχουμε ηγέτες που να εμπνέουν. Όμως και οι πολίτες δεν θέλουν να αλλάξουν το διεφθαρμένο μοντέλο της ζωής τους . Και υπό αυτές τις συνθήκες εθνική συναίνεση σίγουρα χρειάζεται για να βγούμε από το αδιέξοδο! Και πάντως είναι μεγίστη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι οι εκλογές είναι η λύση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου