Οι κατ΄ αρχήν αποφάσεις των ηγετών των χωρών της Ευρωζώνης στις 11 Μαρτίου του 2011, δημιουργούν το περιβάλλον μιας πιο συντονισμένης προσπάθειας Οικονομικής διακυβέρνησης, η οποία κρίνεται απαραίτητη για τη στήριξη του ευρώ. Το ευρώ είναι το θέμα. Αυτό έχουν στόχο να σταθεροποιήσουν στις αγορές χρήματος οι πρόσφατες αποφάσεις, οι οποίες πρέπει να εντάσσονται σε ένα πλαίσιο «παγκόσμιου πολέμου των ισοτιμιών».
Έχουμε επανειλημμένα υποστηρίξει ότι αν καταρρεύσει η Ελλάδα, θα καταρρεύσει ο ευρωπαϊκός Νότος, θα καταρρεύσει και το ευρώ. Σ΄ αυτή την περίπτωση δεν θα γλυτώσει ούτε η ίδια η Γερμανία. Θα έχει όχι τις ίδιες ακριβώς επιπτώσεις με την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά πάρα πολύ σοβαρές. Αυτό το σκεπτικό κατά τη γνώμη μας βρίσκεται στο υπόβαθρο των αποφάσεων.
«Μια πιο γερμανική Ευρώπη», είναι ο τίτλος του σχολίου της γερμανικής έκδοσης των Financial Times για τη σύνοδο κορυφής: «Στην έκτακτη σύνοδο κορυφής το συνολικό πακέτο για το ευρώ παρά τις αδυναμίες του συνιστά πρόοδο για την ΟΝΕ.»
«Το σύμφωνο για το ευρώ συνιστά έναν κλασικό ευρωπαϊκό συμβιβασμό, που ο κάθε ηγέτης μπορεί να τον ‘πουλήσει’ στη χώρα του σαν επιτυχία.
Πριν από ένα χρόνο, στο αποκορύφωμα της ελληνικής κρίσης, δεν ήταν καθόλου σαφές, εάν η ΕΕ θα δρομολογούσε ευρωπακέτα βοήθειας σε μεμονωμένες χώρες –μέλη.
Ένα χρόνο μετά, με πρωτοφανείς ρυθμούς για την ΕΕ, διασφαλίζονται βραχυπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι μηχανισμοί διάσωσης των προβληματικών χωρών, ένα νέο πιο αυστηρό σύμφωνο σταθερότητας (όσον αφορά τις δομικές αλλαγές και τα υψηλά χρέη) και ένας άγνωστος μέχρι τώρα στην ΕΕ συντονισμός της οικονομικής της πολιτικής.
Η Ευρώπη γίνεται έτσι πιο γερμανική.
Εάν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 η πολιτική της Bundesbank ήταν το πρότυπο της ΕΚΤ, τώρα προσανατολίζεται και η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική στις γερμανικές οικονομικές παραδόσεις.
Εδώ ελλοχεύει όμως ένας κίνδυνος: οι περικοπές και η λιτότητα στον δημόσιο τομέα ενδέχεται να βλάψουν την ανάπτυξη.
Η παραγωγικότητα δεν επιτυγχάνεται μόνον με χαμηλούς μισθούς και χαμηλό εργασιακό κόστος, αλλά και με τη δημιουργικότητα και το μάρκετινγκ στον τομέα της έρευνας και της αναπτυξιακής πολιτικής.»
Ειδικά για την Ελλάδα, παρατείνεται ο χρόνος αποπληρωµής του δανείου στήριξής µας στα 7½ χρόνια, µειώνεται κατά µία µονάδα το σχετικό επιτόκιο, και προπάντων, αν δεν επιτυγχάνεται αναχρηµατοδότηση από τις αγορές, δίνεται δυνατότητα δανεισµού και πάλι από τον ευρωπαϊκό µηχανισµό, µέτρο σηµαντικό και για όσες άλλες χώρες δυσκολεύονται να δανειστούν µε ανεκτούς όρους. Αυξάνονται οι διαθέσιµοι πόροι του µηχανισµού (σε 440 δισ. τώρα, σε 500 δισ. από το 2013). Θεσπίζεται ότι το δηµόσιο χρέος των χωρών - µελών θα πρέπει να µειώνεται κάθε χρόνο κατά 5% της απόστασης που το χωρίζει από το διατηρήσιµο 60%, ποσό ιδιαίτερα µεγάλο στην περίπτωση του δικού µας υπέρογκου χρέους, γι’ αυτό και η αναφορά στα 50 δισ. αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση της δηµόσιας περιουσίας. Τέλος, κυρώσεις θα επιβάλλονται ακόμη και όταν το ποσοστό του δημοσίου χρέους επί του ΑΕΠ υπερβαίνει το 60%. Τα πρόστιμα που θα επιβάλλονται θα διοχετεύονται στο ταμείο του μηχανισμού στήριξης EFSF και από το 2013 στον μόνιμο μηχανισμό σταθερότητας ESM .
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Αν η σύγχρονη Αθηνά είναι η Ε.Ε., η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί. Να προχωρήσει στις απαραίτητες αλλαγές που θα την επαναφέρουν σε διατηρήσιμη ανάπτυξη, όχι περιορισμένα στο οικονομικό, αλλά και στο κοινωνικό, περιβαλλοντικό και πολιτιστικό επίπεδο. Αν την Ε.Ε. την ενδιαφέρει μόνο να πάρει πίσω τα δανεικά, εμάς μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε τις συνθήκες που μας οδηγούν στα δανεικά και σε όλα αυτά που συνεπάγονται. Θα το καταφέρουμε; Εμείς πιστεύουμε ότι μπορούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου