ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ;

Πολλή ανάλυση και πολλή συζήτηση θα προκαλέσει η «διακαναλική» συνέντευξη του Πρωθυπουργού. Ουσιαστικά πρόκειται για μια στροφή 180 μοιρών σε ότι αφορά την επιχειρηματολογία του ΠΑΣΟΚ για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Νοέμβρη. Πρόκειται για μια «μετάβαση» του Πρωθυπουργού από τον Καλλικράτη στο Μνημόνιο.
Η άποψη του ΠΑΣΟΚ, που το διακρίνει πολύ καθαρά από τον δεξιό και αριστερό συγκεντρωτισμό, είναι ότι η χώρα χρειάζεται ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης, αποκεντρωμένο και συμμετοχικό, που θα βάλει τον πολίτη στο επίκεντρο των αποφάσεων για το παρόν και κυρίως το μέλλον του.
Αυτή την άποψη την πολέμησαν με μανία οι πολιτικές δυνάμεις του συγκεντρωτισμού, προβάλλοντας ένα άλλο στόχο για τις εκλογές του Νοέμβρη, αντιμνημονιακό και αντικαλλικρατικό.
Είναι φανερό ότι ο ΓΑΠ βλέπει και δρά. Βλέπει που πάνε οι δημοσκοπήσεις, βλέπει το αντι - μέτωπο να κερδίζει το κλίμα και αντιδρά. Είναι σαφές ότι ο ΓΑΠ απαντά στο αντι-μέτωπο με την ίδια γλώσσα : «αφού θέλετε αλλαγή πολιτικής, με αφορμή τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, να ξέρετε ότι πιθανά να έχετε και αλλαγή κυβέρνησης».
Ο ΓΑΠ κάνει δύο πράγματα :
1) Φέρνει τους πολίτες προ των ευθυνών τους, ότι αν ψηφίσουν με βάση την πολιτική γραμμή των αντιπάλων του, αυτός θα αποδεχθεί την απόφασή τους, δεν θα την αγνοήσει!
2) Αφήνει τη δική του πολιτική γραμμή και πάει να «παίξει σε ξένο ιδεολογικό και πολιτικό γήπεδο». Επιστρέφει από την περιφέρεια στο κέντρο. Με ότι αυτό συνεπάγεται για την περιφέρεια...
Στη Θεσσαλονίκη αυτό το νοιώσαμε καλά πολύ νωρίτερα, όταν Ο ΓΑΠ ως «κέντρο» έσπευσε να αποφασίσει για μας, την «περιφέρεια», χωρίς εμάς. Τώρα το νοιώθει όλη η χώρα.
Οι ενεργοί και δραστήριοι πολίτες που πιστεύουν πραγματικά στην αποκέντρωση και την περιφερειακή και τοπική ανάπτυξη, όσοι έδωσαν μάχη για μια ευρύτερη σύγκλιση των δυνάμεων που έχουν τις ίδιες απόψεις, από τον χώρο της σοσιαλιστικής, της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, των οικολόγων - πράσινων, των κινημάτων πόλης και της κοινωνίας των πολιτών, δεν θα εγκαταλείψουν τον ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα. Αν η πολιτική συγκυρία τους διαχωρίζει πρόσκαιρα λόγω των κεντρικών κομματικών επιλογών, ο στρατηγικός στόχος τους ενώνει.
Η κοινωνικά δίκαιη έξοδος από την κρίση, η οικονομική ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία του περιβάλλοντος, η προστασία του δημόσιου χώρου και των κοινών αγαθών από την εμπορευματοποίηση, η αντιπαράθεση με την πατριδοκαπηλεία και τη θρησκοληψία που προσπαθεί να κρύψει την κατάχρηση εξουσίας και τη διαφθορά, ο διαρκής αγώνας για να πάρουν οι ίδιοι οι πολίτες στα χέρια τους τις αποφάσεις που τους αφορούν, είναι αυτά που μας ενώνουν και μας οδηγούν στο δρόμο μιας «πολύχρωμης» ενότητας που είναι ανίκητη, όταν επιτυγχάνεται.
Αυτός είναι ο δικός μας αγώνας και δεν είναι μοναχικός, έστω και αν φαίνεται να τον εγκαταλείπει προσωρινά, λόγω κυβερνητικών αναγκαιοτήτων, ο ίδιος ο κήρυκάς του, ο Πρωθυπουργός.