ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ : ΝΑΙ ή ΟΧΙ ;

Τελικά η Ελλάδα προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης. Οι αδηφάγες αγορές δεν άφησαν τη μικρή και αδύναμη οικονομία μας να τους ξεφύγει. Την οδήγησαν τελικά σε έναν ευρωπαϊκό μηχανισμό, στον οποίο κρίθηκε από την ίδια την Ευρωζώνη ότι ήταν απαραίτητη και η συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Τι σημαίνει αυτό ; Προφανώς σοβαρές και επώδυνες συνέπειες για τη χώρα και το λαό μας. Στα επόμενα χρόνια κυριολεκτικά θα αναγκαστούμε να μπούμε σε μια διαδικασία, η οποία θα εξασφαλίσει στους δανειστές μας τη βεβαιότητα ότι θα είμαστε σε θέση να πληρώσουμε τα χρέη μας. Μόνο έτσι θα συνεχίσουν να μας δανείζουν.

Αυτή την εξασφάλιση θα την παρέχει το «φοβερό και τρομερό» ΔΝΤ, με την τεχνογνωσία και τους μηχανισμούς που διαθέτει για τον σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και την παρακολούθηση ακριβούς εκτέλεσης προγραμμάτων δημοσιονομικής «εξυγίανσης» της χώρας μας.
Τι σημαίνει δημοσιονομική εξυγίανση ; Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως δραστική επέμβαση σε κάθε δημόσια δραστηριότητα, η οποία προκαλεί ελλείμματα και άρα δημόσιο χρέος. Αν αντιστρέφαμε την οπτική θα λέγαμε ότι κανείς δεν θα ασχολούνταν μαζί μας αν το δημόσιο πλήρωνε τους μισθούς όλων των εργαζόμενων της χώρας και παρόλα αυτά είχαμε οικονομικό πλεόνασμα και δεν χρειαζόταν να δανειστούμε για να πληρώνουμε. Επειδή δυστυχώς δεν συμβαίνει το δεύτερο αλλά το πρώτο, πέσαμε στα νύχια του μηχανισμού…
Με δεδομένη την κατάσταση αναπτύσσονται δύο απόψεις : Η μία λέει ότι πρέπει να περάσουμε από τα «καυδιανά δίκρανα» του μηχανισμού και ταυτόχρονα να χτίσουμε μια νέα Ελλάδα με «νέα υλικά», νέες αντιλήψεις, νέες πολιτικές, νέα πρόσωπα. Η άλλη λέει να βάλουμε «κόκκινες γραμμές», να μη δεχθούμε να μας επιβάλλουν όποια μέτρα νομίζουν οι «ξένοι», να πούμε «όχι» εν ανάγκη.
Κάθε μια λογική έχει πίσω της και μια ολόκληρη ανάλυση. Εκείνοι όμως που έχουν ευθύνη της τελικής απόφασης σταθμίζουν κυρίως τις επιπτώσεις της : ποιοι θα πληρώσουν τα σπασμένα της μιας ή της άλλης επιλογής ; τι θα σημάνει για τη χώρα και το λαό μας η κατάσταση αδυναμίας δανεισμού και στάσης πληρωμών ; Τι θα υποστούν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, το κεφάλαιο και τι θα υποστεί ο κόσμος της εργασίας ;
Όλα αυτά είναι σωστά ερωτήματα και ένα πιο βασικό είναι το εξής : ποιός φταίει για την κατάστασή μας ; εμείς ή οι «άλλοι» ; Η απάντηση σ΄ αυτό το ερώτημα γεννάει και τις δύο λογικές που αναφέρθηκαν παραπάνω. Όσοι θεωρούν ότι άλλοι φταίνε και όχι εμείς, είναι έτοιμοι για το «όχι». Όσοι θεωρούν ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι βασικοί υπεύθυνοι της κατάστασής μας, είναι πιο έτοιμοι να δεχθούν τις επώδυνες συνέπειες. Προσοχή όμως, όχι χωρίς προοπτική. Κι΄ αυτό είναι ένα σοβαρό μήνυμα : όχι πάλι τα ίδια. Όταν λέμε νέα υλικά, νέες αντιλήψεις, νέες πολιτικές, νέα πρόσωπα να το εννοούμε. Γιατί όταν ο πολίτης βλέπει την αναπαραγωγή και την ανακύκλωση των ίδιων προσώπων πώς να πιστέψει ότι θα εφαρμοστούν νέες πολιτικές ;