6 Φεβ 2010

ΜΕΡΚΕΛ – ΣΑΡΚΟΖΙ – ΕΥΡΩΠΗ

Η κρίση έκανε ξανά επίκαιρη τη συζήτηση για «περισσότερη ένωση», καταρχήν οικονομική, στην Ευρώπη. Άλλαξαν μυαλά οι συντηρητικοί ; έτσι φαίνεται. Από αισθήματα αλληλεγγύης προς το νότο ; όχι. Αιτία είναι το ευρώ. Αν δεν τα καταφέρει ο νότος, θα καταρρεύσει το ευρώ και μαζί του και ο βορράς. Αυτό είναι το πρόβλημα της Μέρκελ και του Σαρκοζί.
Οι διαφορές ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και το Νότο σε θέματα ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης, αναδείχθηκαν με αφορμή την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και τη μετατροπή της σε ύφεση της παγκόσμιας και της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ο πιο αναπτυγμένος Βορράς είναι πιο έτοιμος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, ενώ ο Νότος που υστερεί, έχει μεγάλες δυσκολίες.
Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας μεταφράζεται σε χρέος και δημοσιονομικό έλλειμμα, με αποτέλεσμα οι χώρες του νότου να μετατρέπονται σε εύκολο στόχο των διεθνών κερδοσκόπων - δανειστών και σε «αδύνατο κρίκο» του ευρώ. Το ευρώ όμως συνδέει άρρηκτα τις τύχες των χωρών βορρά και νότου, γεγονός που δεν επιτρέπει στις πρώτες να αδιαφορούν για την τύχη των δεύτερων. Αν βουλιάξει ο νότος θα παρασύρει μαζί του και τον βορρά.
Στο σημείο αυτό ξανανοίγει μια συζήτηση που άρχισε ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Ζακ Ντελόρ, ο οποίος εξ΄ αρχής υποστήριξε ότι δεν είναι αποτελεσματικό να υπάρχει νομισματική ένωση χωρίς οικονομική ένωση, χωρίς κοινή οικονομική, δημοσιονομική και φορολογική πολιτική.
Οι διαφορετικές απόψεις πάνω στα οικονομικά θέματα, μέσα στην Ε.Ε., έχουν ως βάση τις διαφορετικές απόψεις για τη φύση της ίδιας της Ένωσης : οι συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες απόψεις ήθελαν την Ε.Ε. μια «ενιαία αγορά», όπου θα υπάρχει ελευθερία μετακίνησης ανθρώπων, κεφαλαίων, προϊόντων και υπηρεσιών, χωρίς περισσότερα στοιχεία πολιτικής και οικονομικής ένωσης. Έτσι και έγινε αφού οι συντηρητικές κυβερνήσεις δεν δέχθηκαν ποτέ τις προτάσεις των σοσιαλιστικών για «περισσότερη» ένωση. Η Ευρωπαϊκή «άλλη» Αριστερά κατηγορεί τους Σοσιαλιστές ότι υπέκυψαν στις απαιτήσεις των συντηρητικών και δημιούργησαν μια Ε.Ε. που ευνοεί τους οικονομικά ισχυρούς και όχι τις ευρείες λαϊκές μάζες.
Η κρίση έκανε ξανά επίκαιρη τη συζήτηση για «περισσότερη ένωση», καταρχήν οικονομική, στην Ευρώπη. Άλλαξαν μυαλά οι συντηρητικοί ; έτσι φαίνεται. Από αισθήματα αλληλεγγύης προς το νότο ; όχι. Αιτία είναι το ευρώ. Αν δεν τα καταφέρει ο νότος, θα καταρρεύσει το ευρώ και μαζί του και ο βορράς. Αυτό είναι το πρόβλημα της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Ο χρόνος και η ζωή δικαιώνουν τον Ζακ Ντελόρ και τους σοσιαλιστές. Επιβάλλουν στους συντηρητικούς να αντιληφθούν ότι το κοινό νόμισμα και η ενιαία αγορά, χωρίς κοινή οικονομική πολιτική δεν μπορεί να θωρακίσει αποτελεσματικά την ΕΕ απέναντι στους ανταγωνιστές και τους διεθνείς κερδοσκόπους. «Στερνή μου γνώση να σ΄ είχα πρώτα!».

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Λέτε να άλλαξαν μυαλά οι συντηρητικοί της Ευρώπης? Δύσκολο μου φαίνεται!! Μήπως αλλάζουν τακτική για να εξυπηρετήσουν καλυτέρα τα εθνικά τους συμφέροντα? Σίγουρα η κατάρρευση του νότου θα τους συμπαρασύρει , αλλά δεν θα επιβιώσουν πάλι οι ισχυροί?
Ας προβληματιστούμε σοβαρά στα εξής:
1. ΕΝΩΣΗ ποιά ένωση? μήπως υπάρχουν μόνο εθνικά συμφέροντα στην ΕΕ? Ποια αλληλεγγύη ποια κοινή αντιμετώπιση κινδύνων έχουμε δει?
2.Ποιον εξυπηρέτησε οι νομισματική ένωση? Ποιοι επωφελήθηκαν από τις ισοτιμίες των εθνικών νομισμάτων τους με το euro?
3.Το νεοφιλελεύθερο και μονεταριστικό Μάαστριχτ το συμφώνησε μια σοσιαλδημοκρατική πλειοψηφία.Μήπως τα πολιτικο-ιδεολογικά χαρακτηριστικά έρχονται σε δεύτερη μοίρα ? Ακόμη και μέσα στο PES δεν μπορεί να διαμορφωθεί μια κοινή πολιτική - ιδεολογική γραμμή. Αντίθετα επιδιώκονται εθνικά συμφέροντα ,αρκούμενοι σε γενικόλογες ευχολογίες.
4.Γιατί δεν μιλάμε και για ένα ''αναπτυξιακό'' Μάαστριχτ? με κριτήρια ρυθμού ανάπτυξης , απασχόλησης , περιβαλλοντικά κ.λπ.?
5.Νομισματική δίχως οικονομική ένωση? Μα ο καθένας καταλαβαίνει ότι με αυτό τον τρόπο θα εφαρμοστεί το δίκαιο του ισχυρού.
6.Γιατί αρνούνται το ΕΥΡΟΜΟΛΟΓΟ?που καταλήγουν τα κέρδη από την αύξηση των spread ? Το ποιος χάνει το ξέρουμε , το ποιος κερδίζει γιατί δεν το λέμε?
7.Γιατί τόση εμμονή στο κριτήριο του 3% για το έλλειμμα σε περίοδο ύφεσης? Το 2010 μία χώρα προβλέπεται ότι θα τηρεί το κριτήριο , η Βουλγαρία των 180 € μισθών!!!!
8.Τα νούμερα και οι δείκτες έχουν αξία μόνο όταν έχουν θετικό αντίκρισμα στην ζωή των πολιτών.
9.Σίγουρα το πραγματικό δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας πρέπει να αντιμετωπιστεί , προς όφελος του Ελληνικού λαού δίχως να δαιμονοποιούμε κάποιες καταστάσεις.

Οι προβληματισμοί αυτοί είναι ένα μικρό μέρος των προβληματισμών που υπάρχουν για την ΕΕ και τα σοσιαλιστικά κόμματα στην Ευρώπη.

Πριν δέκα χρόνια θα φάνταζαν γραφικοί και ''ξύλινοι''.Σήμερα όμως νομίζω ότι πρέπει να συμπεριληφθούν στον δημόσιο διάλογο.
Αλλιώς θα μας ξεπεράσει η δράση των λαών που ιστορικά πάντα δίνει την λύση όταν αδρανούν και μένουν απαθείς οι θεσμοί.

Αθανάσιος Τζάκρης είπε...

Οι προβληματισμοί που θέτεις Μιχάλη κάθε άλλο παρά γραφικοί ή «ξύλινοι» είναι. Είναι πάντα επίκαιροι και θα συνοδεύουν για πολύ ακόμα το πρωτόγνωρο Ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Είμαστε σαφώς υπέρ της μιας Ενωμένης Ευρώπης, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια. Μιας Ευρώπης των λαών, Δημοκρατικής - Σοσιαλιστικής, που πρωταγωνιστεί στον αγώνα για παγκόσμια ειρήνη, για τη σωτηρία του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή, για ένα κόσμο καλύτερο χωρίς φτώχεια, πείνα, αποκλεισμό.
Σίγουρα η Ευρώπη δεν είναι σήμερα αυτή που θέλουμε ενώ πράγματι μέσα στα ίδια τα Ευρωπαϊκά κόμματα υπερισχύει το εθνικό κριτήριο του διεθνικού. Άλλωστε αυτό το ζήτημα, Εθνικό - Διεθνικό, δεν ταλάνιζε το Σοσιλιστικό κίνημα από τη γέννησή του και μέχρι σήμερα;
Ωστόσο πιστεύουμε ότι μέσα από διεθνικές δράσεις, όπως αυτή της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, μπορούμε να αλλάξουμε το καπιταλιστικό σύστημα που παράγει αδικίες και καταστρέφει τον πλανήτη. Και επειδή πιστεύουμε ότι ο δρόμος προς το Σοσιαλισμό μόνο δημοκρατικός μπορεί να είναι, αγωνιζόμαστε στα πλαίσια της πειθούς και όχι του εξαναγκασμού.
Η Ένωση ξεκίνησε ως αγορά, αλλά βαδίζει και πολιτικό δρόμο. Όχι με την ταχύτητα που θα θέλαμε, αλλά έχουμε την πεποίθηση ότι η συνθήκη μεταξύ κρατών και η νομισματική ένωση θα οδηγήσουν οπωσδήποτε σε Πολιτική Ένωση, σε οικονομική και κοινωνική ενοποίηση. Γιατί απλά η Ευρώπη δεν είναι μόνη της στον κόσμο. Έχει ανταγωνιστές και αυτοί θα πείσουν τους συντηρητικούς ότι όσο κι αν είναι ισχυροί ως μεμονωμένα Ευρωπαϊκά κράτη, είναι ανίσχυροι μπροστά στις προκλήσεις του παγκόσμιου ανταγωνισμού. «Η ισχύς εν τη ενώσει».
Βέβαια στην Ένωση θα υπάρχουν εσωτερικοί ανταγωνισμοί, συμφέροντα, «τιμωρίες» και «επιβραβεύσεις», όπως άλλωστε σε κάθε οικογένεια.
Η Ελλάδα δεν έχει να χάσει από τη συμμετοχή της σ΄ αυτή την οικογένεια. Έστω και ως ένα «άτακτο» παιδί που κάποτε ίσως θα «τιμωρείται». Αρκεί να διαμορφώνεται σιγά - σιγά μια Ευρώπη που πράγματι «αμοίβει» τους «καλούς» και «τιμωρεί» τους «κακούς» και όχι το αντίθετο. Μια Ευρώπη που σέβεται τον «άλλο» και φροντίζει για όλους, όχι για τους λίγους. Μια Ευρώπη του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.