ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ : ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ

Πρόεδρο και Υπ. Εξωτερικών απέκτησε η Ε.Ε. μετά την θέση σε εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας. Με μεγάλες δυσκολίες επικυρώθηκε από τα 27 κράτη μέλη η Συνθήκη, με μεγάλες κριτικές συνοδεύονται οι τελικές επιλογές των δύο προσώπων.
Οι φιλόδοξοι είναι απογοητευμένοι, επειδή τα δύο πρόσωπα είναι «μεσαίου» μεγέθους μέσα στο Ευρωπαϊκό στερέωμα στελεχών. Οι ρεαλιστές όμως είναι ικανοποιημένοι επειδή η πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπαίνει σε νέα αφετηρία.
Οι δύο βασικές αντιλήψεις είναι παρούσες και εδώ : από τη μια οι θιασώτες της Ευρωπαϊκής οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης και από την άλλη οι υποστηρικτές της Ενιαίας Αγοράς. Των δεύτερων ηγείται η Μεγάλη Βρετανία, η οποία ούτε στη ζώνη του ευρώ δεν εντάχθηκε. Αναρωτιέται κανείς πώς ο Τόνυ Μπλέρ περίμενε ότι θα γίνει αποδεκτός από τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους, όταν επί της πρωθυπουργίας του η Μεγάλη Βρετανία διάλεξε ένα διαφορετικό δρόμο και στη Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και στην εξωτερική πολιτική, π.χ. στον πόλεμο του Ιράκ.
Ο Γαλο-Γερμανικός άξονας, που «τραβάει το κάρο» της Ε.Ε., δεν ήταν έτοιμος να προβάλλει άλλα ισχυρά πρόσωπα, όσο η Κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί ηγούνται των χωρών τους. Έτσι φαίνεται ότι μια «μέση οδός» και σε ότι αφορά στα πρόσωπα, ήταν η προσφορότερη σε αυτή τη χρονική φάση, σε πλήρη αντιστοίχιση άλλωστε με την πρόοδο στο θεσμικό επίπεδο (Συνθήκη της Λισαβόνας αντί της Συνταγματικής Συνθήκης που απέρριψαν Γάλλοι και Ολλανδοί).
Δύο στοιχεία όμως είναι αξιοσημείωτα : η ταχύτητα σε ότι αφορά το αποτέλεσμα και η ομοφωνία σε ότι αφορά στα πρόσωπα. Η παγκόσμια οικονομική και περιβαλλοντική κρίση, οι επιπτώσεις και η αντιμετώπισή τους, οδηγούν τους πάντες, από τους πιο ισχυρούς μέχρι τους πιο αδύναμους, στη συνειδητοποίηση ότι το «εθνικό καταφύγιο» δεν μπορεί να τους σώσει. Τα κράτη – έθνη, όσο ισχυρά και αν είναι, δεν μπορούν από μόνα τους να αντιμετωπίσουν τις παγκόσμιες προκλήσεις του σήμερα και του αύριο. Χρειάζονται ευρύτερες οντότητες, όπως π.χ. μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια» (μας θυμίζει κάτι αυτό;), αλλά και θεσμοί παγκόσμιας συνεργασίας, για να ρυθμίζονται/ελέγχονται οι αγορές και να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή.