Η Αριστερά θεωρεί την Πράσινη Ανάπτυξη χωρίς την κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (ΚΚΕ) ή τον δημόσιο έλεγχο του σχεδιασμού (ΣΥΡΙΖΑ), ως ένα ακόμη καπιταλιστικό «πάρτυ» κερδοσκοπίας, το οποίο πρέπει να απορρίψουν οι πολίτες.
Η αναγωγή όλων των συγκρούσεων στο επίπεδο των σχέσεων παραγωγής, ήταν το κριτήριο της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας και της κρατικοποίησης των μέσων παραγωγής στη Σοβιετική Ένωση. Στο πολιτικό επίπεδο η κρατικοποίηση της οικονομίας συνοδεύτηκε από την κατάργηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (Κοινοβούλιο), με διατήρηση μόνο των θεσμών άμεσης δημοκρατίας, των Συμβουλίων (Σοβιέτ).
Η κριτική του μοντέλου αυτού άρχισε από τότε (Λένιν), με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία εναντιώθηκε στην κατάργηση της Συντακτικής Συνέλευσης που είχε εκλεγεί υπό μπολσεβίκικη κυβέρνηση : «με την κατάπνιξη της πολιτικής ζωής σ΄ όλη τη χώρα, η ζωή των ίδιων των Σοβιέτ δεν θα μπορέσει να ξεφύγει μια εκτεταμένη παράλυση. Δίχως γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία Τύπου και συγκεντρώσεων, δίχως ελεύθερη διαπάλη των διαφόρων απόψεων, η ζωή σβήνει σε κάθε πολιτικό θεσμό και θριαμβεύει μόνη η γραφειοκρατία».
Η εξέλιξη δικαίωσε τη Ρόζα : το επαναστατικό κόμμα κατέλαβε το κράτος (κόμμα – κράτος) και τα Σοβιέτ μαράζωσαν μαζί με την ιδέα της άμεσης δημοκρατίας και του προλεταριακού κράτους. Έτσι γεννήθηκε ο σταλινικός κρατισμός.
Το ΚΚΕ σήμερα ισχυρίζεται ότι «η διέξοδος πρέπει να αναζητηθεί στον αντίποδα της απατηλής πρότασης της «πράσινης οικονομίας» και γενικότερα της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης που γεννά την οικονομική κρίση και καταστρέφει το περιβάλλον. Βρίσκεται στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής ζωής με γνώμονα την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών που περιλαμβάνει την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος. Προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτού του σχεδιασμού είναι η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η λαϊκή εξουσία - οικονομία. Η θετική αλλά και η αρνητική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, επιβεβαιώνει αυτό το συμπέρασμα.
Ορισμένα φαινόμενα περιβαλλοντικής ρύπανσης, που καταγράφτηκαν εκείνη την περίοδο σε σοσιαλιστικές χώρες, σχετίζονται με την αποδυνάμωση του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου, με την παράλληλη ενίσχυση της εμπορευματικής παραγωγής».
Άρα ; πίσω στον σταλινικό κρατισμό (κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, κατάργηση των θεσμών αντιπροσώπευσης, κόμμα – κράτος και κεντρικός σχεδιασμός, Σοβιέτ) ; Αλλιώς τα περί πράσινης ανάπτυξης είναι πράσινος καπιταλισμός ;
Η κριτική του μοντέλου αυτού άρχισε από τότε (Λένιν), με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία εναντιώθηκε στην κατάργηση της Συντακτικής Συνέλευσης που είχε εκλεγεί υπό μπολσεβίκικη κυβέρνηση : «με την κατάπνιξη της πολιτικής ζωής σ΄ όλη τη χώρα, η ζωή των ίδιων των Σοβιέτ δεν θα μπορέσει να ξεφύγει μια εκτεταμένη παράλυση. Δίχως γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία Τύπου και συγκεντρώσεων, δίχως ελεύθερη διαπάλη των διαφόρων απόψεων, η ζωή σβήνει σε κάθε πολιτικό θεσμό και θριαμβεύει μόνη η γραφειοκρατία».
Η εξέλιξη δικαίωσε τη Ρόζα : το επαναστατικό κόμμα κατέλαβε το κράτος (κόμμα – κράτος) και τα Σοβιέτ μαράζωσαν μαζί με την ιδέα της άμεσης δημοκρατίας και του προλεταριακού κράτους. Έτσι γεννήθηκε ο σταλινικός κρατισμός.
Το ΚΚΕ σήμερα ισχυρίζεται ότι «η διέξοδος πρέπει να αναζητηθεί στον αντίποδα της απατηλής πρότασης της «πράσινης οικονομίας» και γενικότερα της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης που γεννά την οικονομική κρίση και καταστρέφει το περιβάλλον. Βρίσκεται στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής ζωής με γνώμονα την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών που περιλαμβάνει την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος. Προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτού του σχεδιασμού είναι η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η λαϊκή εξουσία - οικονομία. Η θετική αλλά και η αρνητική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, επιβεβαιώνει αυτό το συμπέρασμα.
Ορισμένα φαινόμενα περιβαλλοντικής ρύπανσης, που καταγράφτηκαν εκείνη την περίοδο σε σοσιαλιστικές χώρες, σχετίζονται με την αποδυνάμωση του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου, με την παράλληλη ενίσχυση της εμπορευματικής παραγωγής».
Άρα ; πίσω στον σταλινικό κρατισμό (κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, κατάργηση των θεσμών αντιπροσώπευσης, κόμμα – κράτος και κεντρικός σχεδιασμός, Σοβιέτ) ; Αλλιώς τα περί πράσινης ανάπτυξης είναι πράσινος καπιταλισμός ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου