7 Φεβ 2009

Αγροτικό ζήτημα και Κυβερνητική πολιτική

Άρθρο του Γιάννη Μυλόπουλου.
Αγγελιοφόρος 7-2-2009

Το ψάρι και το ψάρεμα ...

«Αν δώσεις σε κάποιον ένα ψάρι, θα φάει μια φορά. Αν του μάθεις να ψαρεύει, θα τρώει κάθε μέρα». Παλιά Κινέζικη παροιμία, η οποία φαίνεται να μην έχει εφαρμογή στη χώρα μας. Η κυβέρνηση η οποία, ασκώντας κοινωνική πολιτική με παροχές και αντιμετωπίζοντας το αγροτικό ζήτημα με αποζημιώσεις, θεραπεύει προσωρινά τις επιπτώσεις και αφήνει ανέπαφες τις αιτίες των μεγάλων προβλημάτων.
Είναι γνωστό ότι η δυσχερής οικονομική κατάσταση των αγροτών, που μέσω του πακέτου των 500 εκατομμυρίων Ευρώ αντιμετωπίστηκε ως η αιτία του ζητήματος, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της απουσίας πολιτικής τόσο για την αγροτική οικονομία, όσο και για την ανάπτυξη της υπαίθρου. Η φθίνουσα παραγωγικότητα της ελληνικής γεωργίας, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα των αγροτικών προϊόντων και η έλλειψη σύγχρονου συστήματος τυποποίησης και διανομής εκείνων των προϊόντων που θα μπορούσαν να είναι ανταγωνιστικά, είναι κορυφαίες εκδηλώσεις της απουσίας βιώσιμης αγροτικής πολιτικής. Όπως κι η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος κι η εξάντληση των φυσικών πόρων, που ευθύνονται για την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής στην ύπαιθρο, την αύξηση του κόστους της παραγωγής και την επιδείνωση της ποιότητας των αγροτικών προϊόντων, δεν είναι παρά τα αποτελέσματα της εγκατάλειψης της υπαίθρου στα χέρια μιας αγροτικής ανάπτυξης, που δεν ήταν συμβατή με τις αντοχές της ελληνικής γης.
Η περίπτωση του επιδοτούμενου και ταυτόχρονα υδροβόρου βαμβακιού, που χωρίς να είναι ανταγωνιστικό στις διεθνείς αγορές, εξακολουθεί να στραγγίζει τα τελευταία υδατικά αποθέματα και να επιβαρύνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου με τη συνεχιζόμενη λειτουργία χιλιάδων ηλεκτροβόρων υδρογεωτρήσεων, είναι χαρακτηριστική των αυτοκαταστροφικών και αδιέξοδων επιλογών που συνεχίζουν να συντηρούνται στον αγροτικό τομέα.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις ως μέσο για την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων, υποθηκεύει την προοπτική της αγροτικής ανάπτυξης. Και επιμένοντας να μη λέει την αλήθεια στους αγρότες, υπονομεύει το μέλλον τους. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική δεν είναι εργαλείο για τη διανομή παροχών, αλλά κίνητρο για την αναδιάρθρωση της ελληνικής γεωργίας. Που σημαίνει στροφή σ’ εκείνες τις καλλιέργειες και σ’ εκείνα τα προϊόντα, που αποτελούν συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Τα οποία γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχουν μεγάλη ζήτηση στις αγορές.
Μόνον έτσι θα γίνει η αγροτική μας ανάπτυξη συμβατή με το περιβάλλον και συγχρόνως ανταγωνιστική για τη μετά το 2012 εποχή. Τότε που θα σταματήσει η διανομή… ψαριών και θα επιβιώνουν μόνον όσοι ξέρουν να ψαρεύουν…

Δεν υπάρχουν σχόλια: